فروغ فرخزاد (۸ دی ۱۳۱۳ – ۲۴بهمن ۱۳۴۵) اولین زن شاعر ایرانی است که با فرهنگ زنان شعر گفته است. بیان درد و رنج زنان و تبعیض و نابرابری، او به رنجها و دردهای عظیم و بیان نشده زن ایرانی می اندیشید.
فروغ در نامه‌یی به تاریخ ۱۲ دیماه ۱۳۳۴، نوشته است: «آرزوی من آزادی زنان ایران و تساوی حقوق آنها با مردان است. من به رنجهایی که خواهرانم در این مملکت در اثر بی‌عدالتیهای مردان می‌برند کاملاً واقف هستم و نیمی از هنرم را برای تجسم دردها و آلام آنها به‌کار می‌برم… شعر برای من احتیاجی است بالاتر از خوردن و خوابیدن، چیزی شبیه نفس کشیدن.»
فروغ علاوه بر شعر گفتن، به سینما نیز توجه داشت. در سال ۱۳۴۱ فیلم «خانه سیاه» را ساخت. موضوع آن، درباره جذامیان و زندگی آنها در یک آسایشگاه جذامیان است. عواطف عمیق فروغ نسبت به این انسانهای محروم را در این فیلم می‌توان دریافت. این فیلم در زمستان سال۱۳۴۲، از فستیوال جهانی «اوبر هاوزن» آلمان جایزه بهترین فیلم مستند را به‌دست آورد.
او از ورودش به سینما چنین می گوید: «سینما برای من یک راه بیان است. این که من یک عمر شعر گفتم، دلیل نمی‌شود که شعر تنها وسیله بیان است. من از سینما خوشم می‌آید، در هر زمینه دیگر هم بتوانم کار می‌کنم. اگر شعر نبود، در تئاتر بازی می‌کنم. اگر تئاتر نبود، فیلم می‌سازم. بستگی به این دارد که حرف‌های من ادامه داشته باشد، البته اگر حرفی داشته باشم.»
فروغ ، تنها ۳۲ بهار را تجربه کرد و در یک سانحه رانندگی در روز ۲۴ بهمن ۱۳۴۵ جاودانه شد.
فروغ عمیقاً معتقد بود که عشق تنها درمان بشریت است آنجا که گفت: «خوبی کن، فراموش کن، روزی رشد خواهد کرد.»
فروغ ، تنها ۳۲ بهار را تجربه کرد و در یک سانحه رانندگی در روز ۲۴ بهمن ۱۳۴۵ جاودانه شد.
فروغ عمیقاً معتقد بود که عشق تنها درمان بشریت است آنجا که گفت: «خوبی کن، فراموش کن، روزی رشد خواهد کرد.»