سرنوشت تلخ آب تهران

سرنوشت تهران برای تامین آب و انرژی در سراشیبی بحرانی قرار دارد و شواهد نشان میدهد حکومت برنامه و توانی برای حل آن ندارد.
زمانی 75٪آب تهران از 5 سد اصلی تامین میشد و باقی متناسب با فصل با کمی تعییر از آبهای جاری و زیرزمینی. اما حالا با توجه به ابنکه تنها 16 تا 18٪سدها آب دارد سهم استفاده از آبهای زیرزمینی (یعنی حفر چاه) دارد میرسد به بالای 50٪ . به این ترتیب برای حفر چاه تجاوز به مناطق حفاظت شده ای مثل جاجرود یا خجیر یا ورجین بسیار محتمل است. این همان مدیرت جهادی است. نه سرمایه گذاری روی شبکه توزیع پوسیده ای که تا 30٪ آب شرب را هدر میدهد در اولویت است، نه تغییر سیستم آبیاری و پوشش فضای سبز شهر، برای بازچرخانی و تصفیه آب هم کار جدی در برنامه توسعه نیست.مزارع شهری در حاشیه و صنایع خورد آلاینده هم با توسعه ناقواره جمعیتی و جغرافیایی در حال افزایش است.
شهرداری برای مدیریت و کاهش مصرف حتی حریف سازمانها و نهادهای دولتی هم نمی‌شود. کیفیت آب در مناطقی از تهران به شکل ناعادلانه ای نسبت به مناطقی دیگر بد و پایین است و ساختمان‌های بلند بدون برق آب هم نخواهند داشت.