بیانیه‌ای با امضای ده زن زندانی سیاسی سرشناس محبوس در اوین در همبستگی با زندانیان زن بهایی در حساب کاربری اکس (توییتر سابق) متعلق به گلرخ ایرایی انتشار یافته است. این بیانیه می‌گوید: «هموطنان بهائی‌مان طی دهه‌ها استبداد همواره از تمام حقوق اجتماعی محروم بوده‌اند.»
بیانیه با اشاره به اعدام‌ها و شکنجه‌های دهه شصت علیه مخالفان سیاسی و دگراندیشان می‌نویسد: «نزدیک به سیصد نفر از هموطنان بهائی‌مان توسط حکومت سر به نیست، مفقودالاثر یا اعدام شدند و هزاران نفر نیز بی‌بهره از کمترین حقوق اجتماعی از خانه‌های خود بیرون رانده شدند.»
امضاکنندگان به “یکی از تکان‌دهنده‌ترین روایت‌هایی که از جامعه‌ی بهائی” اشاره می‌کنند که مربوط به اجرای حکم ۱۰ زن در دهه‌ی شصت است که “با هم به قتل‌گاه برده شدند و در مقابل چشم دیگری به ترتیب اعدام شدند”. گفته می‌شود آخرین این اعدام‌شدگان نوجوانی زیر ۱۸ سال بود و پیش از بازداشت به تحصیل و تدریس به کودکان خردسال مشغول بود.
در ۱۸ ژوئن ۱۹۸۳، ۱۰ زن بهائی در شیراز به اتهام تدریس در کلاس‌های کودکان بهائی اعدام شدند. جوان‌ترین آنها دختری ۱۷ ساله به نام مونا محمودنژاد بود. پیش از آن هشت عضو محفل ملی بهائیان ایران در ۲۷ دسامبر ۱۹۸۱ اعدام شدند. سال قبل از آن اعضای محفل سابق ملی بهائیان ایران همگی ربوده و در وضعیت نامعلومی کشته شده بودند.
بیانیه می‌گوید: «با سال‌ها حبس و هم‌زیستی با زنان بهائی و مشاهده‌ی فشارها و محرومیت‌هایی که به سبب تفاوت عقیده، بر خود و خانواده‌هاشان تحمیل شد و شنیدنِ روایت‌هاشان از گذشته تا کنون؛ و قیاسِ آن با آنچه همواره بر دگراندیشان تحمیل می‌شود؛ درمی‌یابیم که به واقع “داستان ما یکی‌ست”.»