صحنه بیشتر شبیه به فیلم‌های جاسوسی است: بعدازظهر سه‌شنبه ۱۷ سپتامبر (۲۷ شهریور) زنگ صدها پیجر اعضای حزب‌الله در سراسر لبنان به صدا درمی‌آید. دارنده پیجر اما به جای دریافت پیام از سوی رهبر خود، با یک انفجار روبه‌رو می‌شود.
روزنامه نیویورک تامیز می‌نویسد، مردم لبنان مبهوت از این حمله سازماندهی شده، در زندگی روزمره خود، هنگام خرید یا رانندگی، غافلگیر شدند. در اثر انفجارها نزدیک به سه هزار نفر مجروح و دست‌کم ۱۲ نفر کشته شدند. و این همه ماجرا نیست: روز بعد، دستگاه‌های بی‌سیم مانند واکی تاکی نیز منفجر شدند. این انفجار نیز صدها مجروح و حدود ۲۵ کشته برجای گذاشت. هم‌اکنون هرج‌ومرج غریبی بر لبنان حاکم است.
اسرائیل نه تایید و نه رد کرده که عامل انفجارها بوده است. اما یک چیز واضح است: برنامه‌ریزی و انجام چنین اقدامی به منابع عظیمی نیاز دارد که به طور آشکار تنها اسرائیل از آن برخوردار است.
روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز با ۱۲ مقام فعلی و سابق دفاعی و اطلاعاتی که در جریان این حمله قرار گرفتند، گفت‌وگو کرده است. آنها می‌خواهند ناشناس بمانند، اما از یک عملیات مخفی پیچیده اسرائیل گزارش می‌دهند که از مدت‌ها پیش برنامه‌ریزی شده بود.
جاسوس‌ها “در دستان حزب‌الله”
اسرائیل و شبه‌نظامیان حزب‌الله ده‌ها سال است که در لبنان با یکدیگر در جنگ به سر می‌برند و از آغاز جنگ غزه تقریباً هر روز نبردهایی در منطقه مرزی در جریان بوده است.
حزب‌الله اگرچه دارای زرادخانه بزرگی از تسلیحات است که ازجمله توسط ایران تأمین مالی شده، اما در گذشته قادر به رقابت و مقابله با سطح پیشرفته فناوری اسرائیل نبوده است. فرماندهان بلندپایه حزب‌الله چندین بار در کشور خود هدف حمله قرار گرفتند و حسن نصرالله، رهبر این شبه‌نظامیان شیعه در یک سخنرانی تلویزیونی در ماه فوریه دلیل این تلفات را برای هوادارانش این‌گونه توضیح داده بود: «از من می‌پرسی که این جاسوس کجاست؟ من به شما می‌گویم: جاسوس تلفنی است که در دست شماست، در دست همسرتان و در دست بچه‌هایتان است.»
بر اساس گزارش نیویورک تایمز، نصرالله آلترناتیو امن را در دستگاه‌هایی دید که فناوری آنها در واقع یادگار هزاره گذشته است؛ “پیجرها”. از طریق این دستگاه‌های مخابراتی کوچک تنها می‌توان پیام‌هایی مانند “اس‌ام‌اس” ارسال کرد و توانایی بیش از این ندارند. واقعیت این است که پیجرها به طور کلی محبوبیت زیادی در میان گروه‌های تروریستی و شبه‌نظامی دارند، زیرا نسبت به تلفن‌های هوشمند از یک مزیت برخوردارند و آن این‌که نمی‌توان آنها را شناسایی کرد. نصرالله نیز می‌خواست از این مزیت استفاده کند و بدین گونه از قرار معلوم در تله افتاد.