نسل ۵۷ تا امروز چراغ مبارزه علیه رژیم اسلامی را نگه داشته است. نسل ۵۷ از فردای انقلاب تا امروز علیه رزیم جنایتکار اسلامی و با انحرافی که با دزدیدن انقلاب بوجود آمد مبارزه کرده است. بخشی از نسل معترض ۵۷ را در دهه ۶۰ زدند و داغان کردند. بخش مهمی از نسل ۵۷ ، نوجوان و جوان بود و برای تغییر و علیه دیکتاتوری سکولار مبارزه کرد. اما با دزدیدن انقلاب توسط اسلامی ها تغییرات انجام نشد. نسل مترقی و آزادیخواه ۵۷ هنوز در صحنه است و تلاش برای تغییر می کند.
نسل نوجوان و جوان کنونی هم برای تغییر ، مبارزه خودش را پیش ببرد و از تجربیات نسل ۵۷ ها هم بیاموزد . نسل جدید برای تغییر باید اثباتی ایده و برنامه داشته باشد و بداند بعد از پایان دادن به رژیم چه سیستم دموکراتیکی را به قدرت برساند تا در آینده نسل های بعدی آنها را مورد مواخذه قرار ندهند.
مبارزه نسل ۵۷ علیه دیکتاتوری سکولار و استبداد مذهبی بودند و این سمتگیری درست بود اما برای انجام تغییرات دموکراتیک برنامه اثباتی و روشن لازم بود و مذهبی ها با سرکوب خشن و خونبار جلوی طرح نظرات و برنامه های اپوزیسیون دموکرات و چپ را گرفتند و نگذاشتند. چنین فضایی فراهم شود. در ضمن امکانات ما در آن دوران محدود بود. با یک اعلامیه یا روزنامه دستگیر، شکنجه و اعدام می شدیم. بخش قابل توجهی از نسل ۵۷ اعتراضات گسترده کردند اما موفق نشدند و هزینه های سنگینی را هم پرداخت کردند.
ما در همان زمان بدنبال تغییر بودیم و اینترنت و شبکه های اجتماعی مجازی هم وجود نداشت و با محدودیت های آن زمان نهایت تلاشمان را کردیم که یک ایران آزاد، دموکرات و حقوق بشری در یک سیستم جمهوری انتخابی، دوره ای و سکولار که علیه هر گونه استبداد فردی، ولایی، وراثتی و ایدئولوژیک باشد در ایران برقرار شود تا جوان ها و نوجوانان بتوانند از یک زندگی امروزی، مدرن و آزاد که ضد هر گونه تبعیض است داشته باشند. اما سرکوب و کشتار اپوزیسیون این امکان را فراهم نکرد.
روشن است هر نیرویی هم که عمل می کند می تواند اشتباه هم بکند اما باید در صحنه بماند و کمک کند که همگرایی برای یک جامعه دموکراتیک سکولار حقوق بشری در یک جمهوری ایران بوجود آید.