ایران در میانه یکی از سخت‌ترین بحران‌های زیست‌محیطی تاریخ خود قرار دارد.
خشکسالی‌های پیاپی، کاهش شدید بارندگی، سوءمدیریت منابع و گرمای بی‌سابقه، میلیون‌ها نفر را با خطر کم‌آبی و قطعی‌های مکرر آب روبه‌رو کرده است. به گفته مسئولان، ذخایر سدهای تامین‌کننده آب تهران به کمتر از ۱۴ درصد ظرفیت رسیده است؛ وضعیتی بی‌سابقه که زنگ خطر “روز صفر” روزی که شیرهای آب کلان‌شهرها خشک می‌شوند را به صدا درآورده است. برخی مناطق پایتخت و استان‌های مرکزی طی روزهای اخیر حتی تا ۴۸ ساعت بی‌آب مانده‌اند. کمبود آب و قطعی‌های طولانی‌مدت نه تنها زندگی روزمره مردم را مختل کرده، بلکه موجی از اعتراضات اجتماعی را نیز به راه انداخته است. کشاورزان در اصفهان، خوزستان و یزد بارها در به خیابان‌ها آمدند و خواستار حقابه و حمایت دولت شده‌اند. در شهرها نیز، مردم با شعارهایی چون “آب، برق، زندگی حق ماست” نسبت به وضعیت موجود اعتراض کرده‌اند. بحران آب در ایران دیگر یک هشدار آینده‌نگر نیست؛ این بحران اکنون در جریان است و هر روز ابعاد تازه‌تری پیدا می‌کند. اگرچه تغییرات اقلیمی سهم بزرگی در شرایط کنونی دارد اما کارشناسان بر این باورند که سوءمدیریت و استفاده ناپایدار از منابع نقش پررنگ‌تری در رسیدن کشور به این نقطه ایفا کرده است. بدون اصلاحات اساسی در سیاست‌های آبی، بهبود روش‌های کشاورزی و مدیریت شفاف منابع، سایه کم‌آبی همچنان بر زندگی ایرانیان سنگینی خواهد کرد.