یک ماه اعتراض پرستاران و سرکوب هرچه بیشتر آنها
با اینکه از اعتراض‌ها و اعتصاب‌های سراسری پرستاران و کادرهای درمان در شهرهای مختلف ایران یک‌ماه می‌گذرد هنوز موج اعتراض‌ها فروکش نکرده است. نهادهای حقوق بشری و صنفی در یک ماه گذشته بارها درباره سرکوب بخش سلامت جامعه هشدار دادند.
“کمپین حقوق بشر ایران” از مقامات جمهوری اسلامی خواسته است به حقوق پرستاران و کادر درمان احترام بگذارند و به سرکوب‌های خشونت‌آمیز آنان پایان دهند.
هادی قائمی، مدیر کمپین حقوق بشر ایران ضمن اشاره به “استثمار سیستماتیک پرستاران” می‌گوید: «بدون آزادی تشکل‌یابی و وجود اتحادیه‌های مستقل، کارگران در ایران تنها به دلیل پیگیری مطالبات برحق خود با برخورد انتقامی شدید حکومت مواجه می‌شوند.»
قائمی تاکید می‌کند جامعه جهانی باید مقامات جمهوری اسلامی را برای نقض آشکار حق اعتراض مسالمت‌آمیز پاسخگو کرده و در همبستگی با کارکنان بهداشت و درمان ایران در کنار آنها بایستد.
یک ماهه شدن اعتراض و اعتصاب پرستاران
اعتراض‌ها و اعتصاب‌های پرستاران از روز ۱۲ مرداد ۱۴۰۳ در شهر کرج شروع شد. در این روز گروهی از پرستاران شاغل در کرج، در اعتراض به شرایط صنفی و بی‌توجهی‌های مکرر مقام‌های دولتی دست از کار کشیدند. اعتراض پرستاران در روزهای بعد در بیش از ۲۰ شهر و ۵۰ بیمارستان و مرکز درمانی دولتی ادامه یافت.
“کمپین حقوق بشر ایران” می‌گوید در فاصله زمانی ۱۲ مرداد ۱۴۰۳ تا روز سه‌شنبه ششم شهریور ۱۴۰۳، دست‌کم در شهرهای کرج، شیراز، مشهد، کرمانشاه، اراک، بوشهر، گرگان، اصفهان، ایلام، بندرعباس، تهران، نیشابور، یزد، مریوان، دهدشت، تبریز، اهواز و رشت گزارش‌های موثق و تایید شده‌ای از تجمع‌ها و اعتراض‌های پرستاران و سایر کادرهای درمان منتشر شده است.
سرکوب اعتراضات و بازداشت پرستاران
اعتراض و اعتصاب پرستاران در برخی از شهرها با برخورد، درگیری و حتی بازداشت شماری از معترضان همراه بوده است. هرچه اعتراض پرستاران گسترش پیدا می‌کند به همان مقدار نیز سرکوب آنان بیشتر می‌شود.
نیروی انتظامی و افراد لباس شخصی، به برخی تجمعات پرستاران حمله کردند و شماری از پرستاران معترض را بازداشت کردند.
کمپین حقوق بشر ایران نام برخی از بازداشت شدگان را منتشر کرده است.
مطالبات اصلی پرستاران معترض
پرستاران معترض خواستار دریافت مطالباتشان از جمله افزایش حقوق متناسب با میزان واقعی نرخ تورم، اجرای قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، حل مشکل اضافه‌کاری اجباری، رفع کمبود نیروی انسانی و شرایط سخت کاری، توقف اخراج‌ها و بازگشت به کار پرستاران اخراجی هستند. اما حاکمیت توجهی به مطالبات پرستاران و کادر درمانی کشور نکرده است.
وضعیت پرستاران سال‌هاست که به طور فزاینده بدتر شده و پرستاران را به سوی مهاجرت بیشتر سوق داده است.